Eintrag | duo, bini a) {adj.} iungitur 1) cum substantivis, quae plurali tantum numero usurpantur: книгы двоѥ krmč.-mih. дъвои людье, дъвоихъ люди cloz. I. 840. 868. дъвою ихъ (recte дъвоихъ) людий sup. 340. 7. двои людиѥ δύο λαοί sup. hom.-mih. двоꙗ кола vost. 1. 350. cf. lat. bina castra. 2) cum substantivis, abstracta significantibus: дъвоѥ ѥстьство svjat. двоѥ благословениѥ sim. II. 14. двоѥ врачеваниѥ krmč.-mih. 176. двоѥ стоꙗниѥ chrys.-lab. двоѥ зло men.-leop. двоѥмоу злоу повиньнь leont. 3) rarius cum aliis substantivis: двой глась hom.-mih. двоꙗ мьзда alex.-mih. двою капью sup. 384. двоими веригами sup. prol.-mart. двоимн страстьми prol.-mart. notabis, двой in exemplis primae classis respondere gr. δύο lat. bini, in exemplis secundae et tertiae classis aequiparare gr. διττός lat. duplex. b) {subst.} ponitur 1) sine substantivo: двоѥ приобрѣтаѩ sup. 407. двоѥ прѣгрѣшишѧ proph. двоѥ таковоѥ вь слоухь вьниде krmč.-mih. 230. ѥдьно отъ двоѥго sup. 53. двоѥго ради men.-leop. двоѥго имамъ чаꙗти bor. 54. да отьдасть соугоубь, рекьше двоѥ того krmč.-mih. двоѥ двоѥ вьнидоуть δύο δύο pent.-mih. adde раздъра на двоѥ sup. царство на двоѥ разсѣче се sabb. 170. на двоѥ прѣсѣщи kruš. свободнии на двоѥ разаѣлꙗють се krmč.-mih.: male сѣдꙗше на двоѥ мыслѧ ἐπὶ τὸν δίφρον op. 1. 35, ubi interpres de quodam δίφρων cogitabat. 2) iungitur cum substantivis homines et animaba significantibus: дкоѥ дѣтий per 101. воудеть двоѥ дѣти krmč.-mih. двоѥ ослеть ζεῦγος pent.-mih. nsl. dvoj; dvojek, dvok trub. dvojče, dvojčič meg. lit. {pl.} dvêji. thema dvo, suff, ъ, inserto j: codem modo мой, твой, свой cf. tamen Bopp 2. 244. et scr. dvaja duplex, quod a dvi derivant, et ztschr. 2. 345. |